People actually did

“Woman freed from ex-employer's stress”

A woman of Western European descent is said to have told her experiences about her ex-employer. She was given the opportunity through the municipality to do volunteer work in one of the retail branches. Her tasks included logistics and store assistance. For more than three years, she has managed to carry out her tasks with great dedication every working day. She usually experienced the work as a responsible activity, albeit without the necessary help from her colleagues: because according to her, other employees did not always seem to work in a good team, she had to deal with a high workload. People actually did not want to do anything more than necessary and that effort for certain 'chores' might be necessary due to 'lack of assistance'. She often had to manually 'fill' all the clothing racks herself, move furniture and similar materials without transport, sort and price the number of items and 'display' the incoming stock of clothing and gadgets. The woman said that the workload had such an impact on her private life that she would not have filed an official complaint until much later. The injustice she described related to 'unequal treatment'. In her opinion, others could 'stay put' while most of the tasks were carried out by herself. According to her, her boss also devised a way to employ her for many heavy jobs, which gradually caused her to suffer from health problems. Ultimately, she wanted to consult her doctor to find out what was wrong with her. In some cases, her lungs could no longer handle the 'substances' she inhaled. Her doctor determined that she was forced to do things that were unusual for a normal person under heavy work pressure. She needed some rest for a few weeks. Her boss soon learned that she had reported sick. It didn't take long before she had her 'complaint procedure' processed. This happened at the address of the municipality that was supposed to be responsible for the Work and Social Assistance Act. The woman - who was sitting at the table and wearing one of her favorite dresses - had said that the unequal treatment of employees within this corporate culture had not improved over time. She wanted to find out more about how other new employees had experienced this work the way she had. 'Lifting' and 'moving' the heaviest boxes was not exactly her style, despite her full efforts when busy. Never did the other person even think of providing any assistance to her, even though this was reported to the right people. The workload she described would have been seen by them as 'not that high' because of her agreement: it was assumed that all furniture and other goods could not have moved by themselves. She cared for a cat at home and is said to have waited at least eight years for social housing. If she refused a home (along the housing association's roads), she would certainly have lived on the street longer. An acquaintance advised her to use a method that apparently worked in her case: the housing offer then came in as a 'lucky coincidence'. Together with her cat she was able to get her life on track. She recognized that her former employer's workplace problems did not only affect certain individuals. It depended on who applied and which qualities - of these people - could be 'abused' while performing this position. The woman wiped her face with her hand, revealing her full, long dark hair. It hung over her shoulders. She wanted to put her hair up neatly with both hands. During the procedure she decided to let it hang a little 'fuller'. She no longer hesitated to hide her dissatisfaction from strangers. By visiting her old employer every now and then, she came to the conclusion that it was still difficult to change anything within the corporate culture. However, she noted that other employees had experienced similar experiences. It was not just temporary 'reporting sick'. She was able to find out from them how the working atmosphere had developed during her farewell. The concerns about 'unequal treatment' had become a fact for her, because her complaint was taken into consideration. She received an answer from the municipality: however, for her it was a subject that should no longer remain silent. Telling her story ultimately gave her the satisfaction she hoped for.

“Vrouw van stress ex-werkgever bevrijd”

Een vrouw van West-Europese afkomst zou haar ervaringen hebben verteld over haar ex-werkgever. Ze kreeg via de gemeente de gelegenheid vrijwilligerswerk te verrichten in een van de vestigingen binnen de detailhandel. Haar taken bestond onder andere uit logistiek - en winkel-assistentie. Al geruime drie jaren wist zij iedere werkdag haar taken met de grootse inzet uit te voeren. Meestal ervoer ze de werkzaamheden als een verantwoordelijke bezigheid, weliswaar zonder de nodige hulp van haar collega’s: omdat andere medewerkers volgens haar niet altijd in goed teamverband schenen te werken, kreeg ze te maken met een hoge werkdruk. Men wilde eigenlijk niets meer doen dan nodig en dat het inspannen voor bepaalde ‘karweien’ nodig kon zijn in verband met ‘gebrek aan assistentie’. Vaak moest zij zelf alle kledingrekken handmatig ‘vullen’, het verplaatsen van meubilair en dergelijke materialen zonder transport, sorteren en prijzen van het aantal items en het ‘etalleren’ van de binnen gekomen voorraad kleding en gadgets. De vrouw zei dat de werkdruk zo een impact op haar privéleven maakte dat zij pas veel later haar officiele klacht zou hebben ingediend. Het onrecht dat zij beschreef had betrekking op een ‘ongelijke behandeling’. Anderen konden naar haar mening ‘op hun stoel blijven’ zitten terwijl grotendeels van de taken door haarzelf werd uitgevoerd. Ook haar chef zou volgens haar een manier hebben bedacht haar voor veel zware klussen in te zetten waardoor zij geleidelijk met gezondheidsklachten te kampen kreeg. Uiteindelijk wenste zij haar arts te raadplegen om te weten wat er aan haar mankeerde. Haar longen konden in sommige gevallen de ‘stoffen’ die zij inademde niet meer aan. Haar arts stelde vast dat zij onder een hevige werkdruk geforceerd werd dingen te doen die voor een normaal mens ongebruikelijk was. Zij was toe aan rust voor een periode van enkele weken. Haar chef vernam al spoedig van haar dat zij zich ziek had gemeld. Het duurde ook niet lang voordat zij haar ‘klachtprocedure’ in behandeling liet nemen. Dat gebeurde aan het adres van de gemeente die verantwoordelijk moest zijn voor de Wet, Werk- en Bijstand. De vrouw - die aan tafel zat en gekleed in een van haar favoriete jurken - had gezegd dat de ongelijke behandeling bij werknemers binnen deze bedrijfscultuur zich in loop van tijd niet had verbeterd. Zij wilde meer te weten komen hoe andere nieuwe werknemers dit werk hadden ervaren zoals zij dit had meegemaakt. Het ‘tillen’ en ‘verplaatsen’ van de zwaarste dozen was niet bepaald haar stijl, ondanks haar volledige inzet bij drukte. Nimmer kwam ook maar het idee in de ander op enige assistentie aan haar te verlenen, hoewel dit bij de juiste personen werd gemeld. De werkdruk die zij omschreef zou door hen als ‘niet in die hoge mate’ zijn gezien vanwege haar instemming: men nam aan dat alle meubilair en overige goederen zich immers niet vanzelf hadden kunnen verplaatsen. Thuis verzorgde zij een kat en zou minstens acht jaren op een sociale huurwoning hebben gewacht. Weigerde ze een woning (langs wegen van de woningcorporatie), zou zij beslist langer op straat hebben geleefd. Een bekende raadde haar aan eens een methode te hanteren die in haar geval blijkbaar werkte: het woningaanbod kwam toen binnen als een ‘geluk bij toeval’. Samen met haar kat kon zij haar leven op de rails krijgen. Zij erkende dat de problemen op het werk van haar ex-werkgever niet alleen voor bepaalde individuen telde. Het lag er aan wie er solliciteerde en welke eigenschappen - van deze mensen - men kon ‘misbruiken’ tijdens het uitoefenen van deze functie. De vrouw veegde met haar hand over haar gezicht en toonde haar volle lange donkere haren. Deze hing over haar schouders. Met de beide handen wilde zij haar haren netjes opsteken. Tijdens de handeling besloot ze deze wat ‘voller’ te laten hangen. Ze twijfelde niet langer haar ontevredenheid voor vreemden te verbergen. Door eens in de zoveel tijd bij haar oude werkgever langs te gaan, kwam ze tot de conclusie dat het nog moeilijk was iets binnen de bedrijfscultuur te veranderen. Wel merkte ze op dat andere werknemers dergelijke ervaringen hadden meegemaakt. Het bleef niet alleen bij tijdelijke ‘ziekmelding’. Zij wist van hen te vernemen hoe de werksfeer zich gedurende haar afscheid zich had ontwikkeld. De zorgen bij ‘ongelijke behandeling’ was voor haar een feit geworden, want men nam haar klacht in behandeling. Een antwoord ontving zij dan ook van de gemeente: echter, het was voor haar een onderwerp dat niet langer verzwegen moest blijven. Het vertellen van haar verhaal gaf haar uiteindelijk die voldoening waarop zij hoopte.

„Frau vom Stress ihres Ex-Arbeitgebers befreit“

Eine Frau westeuropäischer Abstammung soll von ihren Erlebnissen über ihren Ex-Arbeitgeber erzählt haben. Über die Gemeinde erhielt sie die Möglichkeit, ehrenamtlich in einer der Einzelhandelsfilialen mitzuarbeiten. Zu ihren Aufgaben gehörten Logistik und Filialassistenz. Seit mehr als drei Jahren gelingt es ihr, jeden Arbeitstag mit großem Engagement ihre Aufgaben zu erledigen. Sie empfand die Arbeit meist als verantwortungsvolle Tätigkeit, wenn auch ohne die nötige Hilfe ihrer Kollegen: Da andere Mitarbeiter ihrer Meinung nach nicht immer in einem guten Team zu arbeiten schienen, musste sie mit einem hohen Arbeitspensum klarkommen. Die Menschen wollten eigentlich nicht mehr tun als nötig, und dieser Aufwand für bestimmte „Aufgaben“ könnte aufgrund „mangelnder Hilfe“ notwendig sein. Sie musste oft alle Kleiderständer manuell „befüllen“, Möbel und ähnliche Materialien ohne Transport bewegen, die Anzahl der Artikel sortieren und Preise festlegen und den eingehenden Bestand an Kleidung und Gadgets „ausstellen“. Die Frau sagte, dass die Arbeitsbelastung ihr Privatleben so stark beeinträchtigt habe, dass sie erst viel später eine offizielle Beschwerde eingereicht hätte. Die von ihr beschriebene Ungerechtigkeit beziehe sich auf „Ungleichbehandlung“. Ihrer Meinung nach konnten andere „da bleiben“, während sie die meisten Aufgaben selbst erledigte. Ihr Chef habe sich ihrer Aussage zufolge auch eine Möglichkeit ausgedacht, sie für viele schwere Arbeiten zu beschäftigen, was nach und nach dazu geführt habe, dass sie unter gesundheitlichen Problemen gelitten habe. Letztendlich wollte sie ihren Arzt konsultieren, um herauszufinden, was mit ihr los war. In einigen Fällen konnte ihre Lunge die „Substanzen“, die sie inhalierte, nicht mehr verarbeiten. Ihr Arzt stellte fest, dass sie unter starkem Arbeitsdruck zu Dingen gezwungen wurde, die für einen normalen Menschen ungewöhnlich waren. Sie brauchte ein paar Wochen etwas Ruhe. Ihr Chef erfuhr bald, dass sie sich krank gemeldet hatte. Es dauerte nicht lange, bis ihr „Beschwerdeverfahren“ bearbeitet wurde. Dies geschah an der Adresse der Gemeinde, die für das Arbeits- und Sozialhilfegesetz zuständig sein sollte. Die Frau, die am Tisch saß und eines ihrer Lieblingskleider trug, hatte gesagt, dass sich die Ungleichbehandlung der Mitarbeiter innerhalb dieser Unternehmenskultur mit der Zeit nicht verbessert habe. Sie wollte mehr darüber erfahren, wie andere neue Mitarbeiter diese Arbeit genauso erlebt hatten wie sie. Das „Heben“ und „Bewegen“ der schwersten Kisten war nicht gerade ihr Stil, obwohl sie sich bei der Arbeit voll und ganz anstrengte. Die andere Person dachte nie daran, ihr Hilfe zu leisten, obwohl dies den richtigen Personen mitgeteilt wurde. Der von ihr beschriebene Arbeitsaufwand wäre aufgrund ihres Einverständnisses von ihnen als „nicht so hoch“ eingeschätzt worden: Es wurde davon ausgegangen, dass sich alle Möbel und sonstigen Güter nicht von selbst hätten bewegen können. Sie kümmerte sich zu Hause um eine Katze und soll mindestens acht Jahre auf eine Sozialwohnung gewartet haben. Wenn sie eine Wohnung (an den Straßen der Wohnungsbaugesellschaft) abgelehnt hätte, hätte sie sicher länger auf der Straße gelebt. Ein Bekannter riet ihr zu einer Methode, die in ihrem Fall offenbar funktionierte: Das Wohnungsangebot kam dann als „glücklicher Zufall“ zustande. Gemeinsam mit ihrer Katze konnte sie ihr Leben in den Griff bekommen. Sie erkannte, dass die Probleme am Arbeitsplatz ihres früheren Arbeitgebers nicht nur bestimmte Personen betrafen. Es kam darauf an, wer sich bewarb und welche Eigenschaften dieser Personen bei der Ausübung dieser Position „missbraucht“ werden konnten. Die Frau wischte sich mit der Hand über das Gesicht und enthüllte ihr volles, langes dunkles Haar. Es hing über ihren Schultern. Sie wollte ihre Haare mit beiden Händen ordentlich hochstecken. Während des Eingriffs beschloss sie, es etwas „voller“ hängen zu lassen. Sie zögerte nicht länger, ihre Unzufriedenheit vor Fremden zu verbergen. Durch regelmäßige Besuche bei ihrem alten Arbeitgeber kam sie zu dem Schluss, dass es immer noch schwierig sei, etwas an der Unternehmenskultur zu ändern. Sie stellte jedoch fest, dass auch andere Mitarbeiter ähnliche Erfahrungen gemacht hätten. Es handelte sich nicht nur um eine vorübergehende „Krankmeldung“. Von ihnen konnte sie erfahren, wie sich das Arbeitsklima während ihrer Verabschiedung entwickelt hatte. Die Bedenken hinsichtlich einer „Ungleichbehandlung“ seien für sie zur Tatsache geworden, da ihre Beschwerde berücksichtigt worden sei. Sie erhielt eine Antwort von der Gemeinde: Für sie sei es jedoch ein Thema, über das man nicht länger schweigen dürfe. Das Erzählen ihrer Geschichte verschaffte ihr letztendlich die Befriedigung, die sie sich erhofft hatte.

“Mujer liberada del estrés de su ex empleadora”

Se dice que una mujer de ascendencia europea occidental contó sus experiencias sobre su ex empleador. A través del municipio se le dio la oportunidad de realizar trabajo voluntario en una de las sucursales minoristas. Sus tareas incluían logística y asistencia en tienda. Desde hace más de tres años logra desempeñar sus tareas con gran dedicación cada día de trabajo. Por lo general, consideraba el trabajo como una actividad responsable, aunque sin la ayuda necesaria de sus compañeros: como, según ella, los demás empleados no siempre parecían trabajar en un buen equipo, tenía que lidiar con una gran carga de trabajo. En realidad, la gente no quería hacer nada más de lo necesario y ese esfuerzo para ciertas "tareas" podría ser necesario debido a la "falta de asistencia". A menudo tenía que "llenar" manualmente todos los percheros, mover muebles y materiales similares sin transporte, clasificar y fijar el precio de la cantidad de artículos y "mostrar" el stock entrante de ropa y aparatos. La mujer dijo que la carga de trabajo tuvo tal impacto en su vida privada que no habría presentado una denuncia oficial hasta mucho más tarde. La injusticia que describió estaba relacionada con el "trato desigual". En su opinión, los demás podían "quedarse quietos" mientras ella misma realizaba la mayoría de las tareas. Según ella, su jefe también ideó una manera de emplearla para muchos trabajos pesados, lo que gradualmente le hizo sufrir problemas de salud. Al final, quiso consultar a su médico para averiguar qué le pasaba. En algunos casos, sus pulmones ya no podían soportar las "sustancias" que inhalaba. Su médico determinó que la obligaron a hacer cosas que eran inusuales para una persona normal bajo una gran presión laboral. Necesitaba descansar durante unas semanas. Su jefe pronto se enteró de que se había reportado enferma. No pasó mucho tiempo antes de que se procesara su "procedimiento de queja". Esto sucedió en la dirección del municipio que supuestamente era responsable de la Ley de Trabajo y Asistencia Social. La mujer, que estaba sentada a la mesa y vestida con uno de sus vestidos favoritos, había dicho que el trato desigual hacia los empleados dentro de esta cultura corporativa no había mejorado con el tiempo. Quería saber más sobre cómo otros nuevos empleados habían experimentado este trabajo de la misma manera que ella. "Levantar" y "mover" las cajas más pesadas no era exactamente su estilo, a pesar de todos sus esfuerzos cuando estaba ocupada. La otra persona nunca pensó en brindarle ayuda, a pesar de que esto fue informado a las personas adecuadas. La carga de trabajo que ella describió no la habrían considerado "tan alta" debido a su acuerdo: se suponía que todos los muebles y otros bienes no podrían haberse movido por sí solos. Cuidaba un gato en casa y se dice que esperó al menos ocho años para conseguir una vivienda social. Si hubiera rechazado una vivienda (en las calles de la asociación de viviendas), seguramente habría vivido más tiempo en la calle. Un conocido le aconsejó que utilizara un método que aparentemente funcionó en su caso: la oferta de vivienda llegó como una "coincidencia afortunada". Junto con su gato pudo encarrilar su vida. Reconoció que los problemas laborales de su antiguo empleador no afectaban sólo a determinadas personas. Depende de quién se postuló y de qué cualidades (de estas personas) se podría "abusar" al desempeñar este puesto. La mujer se secó la cara con la mano, dejando al descubierto su largo y oscuro cabello. Colgaba sobre sus hombros. Quería recogerse el pelo prolijamente con ambas manos. Durante el procedimiento decidió dejarlo colgar un poco más "lleno". Ya no dudaba en ocultar su descontento a los extraños. Al visitar de vez en cuando a su antiguo empleador, llegó a la conclusión de que todavía era difícil cambiar algo dentro de la cultura corporativa. Sin embargo, señaló que otros empleados habían experimentado experiencias similares. No se trataba simplemente de "informarse de estar enfermo" temporalmente. Gracias a ellos pudo saber cómo había evolucionado el ambiente de trabajo durante su despedida. Las preocupaciones sobre el "trato desigual" se convirtieron para ella en un hecho, porque su queja fue tomada en consideración. Recibió una respuesta del municipio: sin embargo, para ella era un tema que ya no debía permanecer en silencio. Contar su historia finalmente le dio la satisfacción que esperaba.

« Une femme libérée du stress de son ex-employeur »

Une femme d’origine ouest-européenne aurait raconté ses expériences concernant son ex-employeur. La municipalité lui a donné l'opportunité de faire du bénévolat dans l'une des succursales de vente au détail. Ses tâches comprenaient la logistique et l'assistance au magasin. Depuis plus de trois ans, elle parvient à accomplir ses tâches avec beaucoup de dévouement chaque jour ouvrable. Elle considérait généralement son travail comme une activité responsable, mais sans l'aide nécessaire de ses collègues : comme selon elle, les autres employés ne semblaient pas toujours travailler en bonne équipe, elle devait faire face à une charge de travail élevée. En réalité, les gens ne voulaient rien faire de plus que nécessaire et cet effort pour certaines « tâches » pouvait être nécessaire en raison du « manque d'assistance ». Elle devait souvent « remplir » manuellement tous les portants à vêtements, déplacer les meubles et autres matériaux similaires sans transport, trier et fixer le prix du nombre d'articles et « afficher » le stock entrant de vêtements et de gadgets. La femme a déclaré que la charge de travail avait un tel impact sur sa vie privée qu'elle n'aurait déposé une plainte officielle que bien plus tard. L'injustice qu'elle a décrite était liée à une « inégalité de traitement ». Selon elle, les autres pouvaient « rester sur place » tandis que la plupart des tâches étaient accomplies par elle-même. Selon elle, son patron a également trouvé un moyen de l'employer à de nombreux travaux pénibles, ce qui lui a progressivement fait souffrir de problèmes de santé. Finalement, elle a voulu consulter son médecin pour savoir ce qui n’allait pas chez elle. Dans certains cas, ses poumons ne pouvaient plus gérer les « substances » qu’elle inhalait. Son médecin a déterminé qu'elle était obligée de faire des choses inhabituelles pour une personne normale, sous une forte pression de travail. Elle avait besoin de repos pendant quelques semaines. Son patron a vite appris qu'elle s'était déclarée malade. Il n'a pas fallu longtemps avant que sa « procédure de plainte » soit traitée. Cela s'est produit à l'adresse de la municipalité qui était censée être responsable de la loi sur le travail et l'assistance sociale. La femme - qui était assise à table et portait l'une de ses robes préférées - avait déclaré que l'inégalité de traitement des employés au sein de cette culture d'entreprise ne s'était pas améliorée avec le temps. Elle souhaitait en savoir plus sur la façon dont d'autres nouveaux employés avaient vécu ce travail comme elle l'avait fait. « Soulever » et « déplacer » les cartons les plus lourds n'était pas exactement son style, malgré tous ses efforts lorsqu'elle était occupée. Jamais l’autre personne n’a même pensé à lui apporter une quelconque aide, même si cela avait été signalé aux bonnes personnes. La charge de travail qu'elle a décrite aurait été considérée par eux comme « pas si élevée » en raison de son accord : il était supposé que tous les meubles et autres biens ne pouvaient pas être déplacés d'eux-mêmes. Elle s'occupait d'un chat à la maison et aurait attendu au moins huit ans pour obtenir un logement social. Si elle avait refusé un logement (le long des routes de la société de logement), elle aurait certainement vécu plus longtemps dans la rue. Une connaissance lui a conseillé d'utiliser une méthode qui a apparemment fonctionné dans son cas : l'offre de logement est alors arrivée comme une « heureuse coïncidence ». Avec son chat, elle a pu reprendre sa vie en main. Elle a reconnu que les problèmes de travail de son ancien employeur n'affectaient pas seulement certaines personnes. Cela dépendait de qui postulait et de quelles qualités – parmi ces personnes – pouvaient être « abusées » en occupant ce poste. La femme s'essuya le visage avec sa main, révélant ses longs et abondants cheveux noirs. Il pendait sur ses épaules. Elle voulait bien coiffer ses cheveux à deux mains. Pendant l'intervention, elle a décidé de le laisser pendre un peu plus "plein". Elle n'hésitait plus à cacher son mécontentement aux étrangers. En rendant visite de temps en temps à son ancien employeur, elle est arrivée à la conclusion qu'il était encore difficile de changer quoi que ce soit au sein de la culture d'entreprise. Elle a toutefois souligné que d’autres employés avaient vécu des expériences similaires. Il ne s’agissait pas simplement d’une « déclaration de maladie » temporaire. Elle a pu découvrir auprès d'eux comment l'ambiance de travail s'était développée lors de ses adieux. Les préoccupations concernant une « inégalité de traitement » étaient devenues une réalité pour elle, car sa plainte avait été prise en considération. Elle a reçu une réponse de la municipalité : cependant, pour elle, c'était un sujet qui ne devait plus rester sous silence. Raconter son histoire lui a finalement apporté la satisfaction qu’elle espérait.

“Donna liberata dallo stress dell’ex datore di lavoro”

Si dice che una donna di origine dell'Europa occidentale abbia raccontato le sue esperienze riguardo al suo ex datore di lavoro. Il comune le ha dato l'opportunità di svolgere attività di volontariato in uno dei punti vendita al dettaglio. I suoi compiti includevano la logistica e l'assistenza al negozio. Da più di tre anni riesce a svolgere ogni giorno lavorativo i suoi compiti con grande dedizione. Di solito viveva il lavoro come un'attività responsabile, anche se senza il necessario aiuto da parte dei colleghi: poiché secondo lei gli altri dipendenti non sempre sembravano lavorare in una buona squadra, doveva affrontare un carico di lavoro elevato. Le persone in realtà non volevano fare nulla più del necessario e quello sforzo per certi “lavoretti” poteva essere necessario a causa della “mancanza di assistenza”. Spesso doveva "riempire" manualmente tutti gli scaffali dei vestiti, spostare mobili e materiali simili senza trasporto, ordinare e prezzare il numero di articoli e "mostrare" lo stock di vestiti e gadget in arrivo. La donna ha affermato che il carico di lavoro ha avuto un tale impatto sulla sua vita privata che avrebbe sporto denuncia solo molto più tardi. L'ingiustizia da lei descritta riguardava la “disparità di trattamento”. Secondo lei, gli altri potevano “restare dove” mentre la maggior parte dei compiti veniva svolta da sola. Secondo lei, il suo capo ha anche escogitato un modo per assumerla per molti lavori pesanti, che gradualmente le hanno fatto soffrire di problemi di salute. Alla fine, voleva consultare il suo medico per scoprire cosa c'era che non andava. In alcuni casi, i suoi polmoni non riuscivano più a gestire le “sostanze” che inalava. Il suo medico ha stabilito che era costretta a fare cose insolite per una persona normale sotto una forte pressione lavorativa. Aveva bisogno di riposo per qualche settimana. Il suo capo venne presto a sapere che si era dichiarata malata. Non ci volle molto prima che la sua "procedura di reclamo" venisse elaborata. Ciò è avvenuto all'indirizzo del comune che avrebbe dovuto essere responsabile della legge sul lavoro e sull'assistenza sociale. La donna - che era seduta al tavolo e indossava uno dei suoi abiti preferiti - aveva affermato che la disparità di trattamento dei dipendenti all'interno di questa cultura aziendale non era migliorata nel tempo. Voleva saperne di più su come altri nuovi dipendenti avevano vissuto questo lavoro come lei. 'Sollevare' e 'spostare' le scatole più pesanti non era esattamente il suo stile, nonostante i suoi sforzi quando era impegnata. L'altra persona non ha mai pensato di fornirle assistenza, anche se questo è stato segnalato alle persone giuste. Il carico di lavoro da lei descritto sarebbe stato considerato da loro "non così elevato" a causa del suo accordo: si presumeva che tutti i mobili e gli altri beni non avrebbero potuto essere spostati da soli. Si prendeva cura di un gatto a casa e si dice che abbia aspettato almeno otto anni per ottenere un alloggio sociale. Se avesse rifiutato una casa (lungo le strade dell'associazione edilizia), avrebbe sicuramente vissuto per strada più a lungo. Un conoscente le consigliò di utilizzare un metodo che nel suo caso apparentemente funzionò: l'offerta di alloggio arrivò quindi come una "fortunata coincidenza". Insieme al suo gatto è riuscita a rimettere in carreggiata la sua vita. Ha riconosciuto che i problemi sul posto di lavoro del suo ex datore di lavoro non riguardavano solo alcune persone. Dipendeva da chi si candidava e da quali qualità – di queste persone – si poteva “abusare” mentre si svolgeva quella posizione. La donna si asciugò il viso con la mano, rivelando i suoi folti, lunghi capelli scuri. Le pendeva sulle spalle. Voleva raccogliersi i capelli con entrambe le mani. Durante la procedura ha deciso di lasciarlo un po' più "pieno". Non esitava più a nascondere la sua insoddisfazione agli estranei. Visitando di tanto in tanto il suo vecchio datore di lavoro, è arrivata alla conclusione che era ancora difficile cambiare qualcosa nella cultura aziendale. Tuttavia, ha notato che altri dipendenti avevano vissuto esperienze simili. Non si trattava solo di una "dichiarazione di malattia" temporanea. Da loro ha potuto apprendere come si era sviluppata l'atmosfera lavorativa durante il suo addio. Le preoccupazioni sulla «disparità di trattamento» per lei erano diventate un dato di fatto, perché la sua denuncia era stata presa in considerazione. Ha ricevuto una risposta dal Comune: per lei però si trattava di un argomento che non doveva più tacere. Raccontare la sua storia alla fine le ha dato la soddisfazione che sperava.

«Γυναίκα απαλλαγμένη από το άγχος του πρώην εργοδότη»

Μια γυναίκα δυτικοευρωπαϊκής καταγωγής λέγεται ότι είπε τις εμπειρίες της για τον πρώην εργοδότη της. Της δόθηκε η ευκαιρία μέσω του δήμου να κάνει εθελοντική εργασία σε ένα από τα καταστήματα λιανικής. Τα καθήκοντά της περιελάμβαναν επιμελητεία και βοήθεια καταστημάτων. Για περισσότερα από τρία χρόνια καταφέρνει να εκτελεί τα καθήκοντά της με μεγάλη αφοσίωση κάθε εργάσιμη μέρα. Συνήθως αντιμετώπιζε τη δουλειά ως μια υπεύθυνη δραστηριότητα, αν και χωρίς την απαραίτητη βοήθεια από τους συναδέλφους της: επειδή σύμφωνα με την ίδια, οι άλλοι υπάλληλοι δεν φαίνονταν πάντα να δουλεύουν σε καλή ομάδα, έπρεπε να αντιμετωπίσει μεγάλο φόρτο εργασίας. Οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το απαραίτητο και ότι η προσπάθεια για ορισμένες «αγγαρείες» μπορεί να είναι απαραίτητη λόγω της «έλλειψης βοήθειας». Συχνά έπρεπε να «γεμίσει» με το χέρι όλες τις σχάρες ρούχων μόνη της, να μετακινήσει έπιπλα και παρόμοια υλικά χωρίς μεταφορά, να ταξινομήσει και να τιμολογήσει τον αριθμό των αντικειμένων και να «εμφανίσει» το εισερχόμενο απόθεμα ρούχων και gadget. Η γυναίκα είπε ότι ο φόρτος εργασίας είχε τόσο αντίκτυπο στην ιδιωτική της ζωή που δεν θα είχε υποβάλει επίσημη καταγγελία παρά πολύ αργότερα. Η αδικία που περιέγραψε σχετίζεται με την «άνιση μεταχείριση». Κατά τη γνώμη της, άλλοι μπορούσαν να «μείνουν στη θέση τους», ενώ τα περισσότερα καθήκοντα εκτελούνταν από την ίδια. Σύμφωνα με την ίδια, το αφεντικό της επινόησε επίσης έναν τρόπο να την απασχολήσει για πολλές βαριές δουλειές, κάτι που σταδιακά την προκάλεσε προβλήματα υγείας. Τελικά, ήθελε να συμβουλευτεί τον γιατρό της για να μάθει τι της πήγαινε. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι πνεύμονές της δεν μπορούσαν πλέον να διαχειριστούν τις «ουσίες» που εισέπνευσε. Ο γιατρός της διαπίστωσε ότι αναγκαζόταν να κάνει πράγματα που ήταν ασυνήθιστα για ένα κανονικό άτομο κάτω από βαριά εργασιακή πίεση. Χρειαζόταν λίγη ξεκούραση για μερικές εβδομάδες. Το αφεντικό της σύντομα έμαθε ότι είχε αναφέρει άρρωστη. Δεν άργησε να διεκπεραιωθεί η «διαδικασία καταγγελίας» της. Αυτό συνέβη στη διεύθυνση του δήμου που υποτίθεται ότι ήταν αρμόδιος για τον νόμο περί εργασίας και κοινωνικής πρόνοιας. Η γυναίκα - που καθόταν στο τραπέζι και φορούσε ένα από τα αγαπημένα της φορέματα - είχε πει ότι η άνιση μεταχείριση των εργαζομένων σε αυτήν την εταιρική κουλτούρα δεν είχε βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου. Ήθελε να μάθει περισσότερα για το πώς άλλοι νέοι υπάλληλοι είχαν βιώσει αυτή τη δουλειά όπως εκείνη. Το να «σηκώνει» και να «μετακινεί» τα πιο βαριά κουτιά δεν ήταν ακριβώς το στυλ της, παρά τις πλήρεις προσπάθειές της όταν ήταν απασχολημένη. Ποτέ δεν σκέφτηκε το άλλο άτομο να της παράσχει βοήθεια, παρόλο που αυτό αναφέρθηκε στα σωστά άτομα. Ο φόρτος εργασίας που περιέγραψε θα είχε θεωρηθεί από αυτούς ως «όχι και τόσο υψηλός» λόγω της συμφωνίας της: θεωρήθηκε ότι όλα τα έπιπλα και άλλα αγαθά δεν μπορούσαν να μετακινηθούν μόνα τους. Φρόντιζε μια γάτα στο σπίτι και λέγεται ότι περίμενε τουλάχιστον οκτώ χρόνια για κοινωνική στέγαση. Αν αρνιόταν ένα σπίτι (κατά μήκος των δρόμων του οικιστικού συλλόγου), σίγουρα θα είχε ζήσει περισσότερο στο δρόμο. Ένας γνωστός της τη συμβούλεψε να χρησιμοποιήσει μια μέθοδο που προφανώς λειτούργησε στην περίπτωσή της: η προσφορά στέγασης ήρθε στη συνέχεια ως «τυχερή σύμπτωση». Μαζί με τη γάτα της κατάφερε να βάλει τη ζωή της σε καλό δρόμο. Αναγνώρισε ότι τα προβλήματα στο χώρο εργασίας του πρώην εργοδότη της δεν επηρέαζαν μόνο ορισμένα άτομα. Εξαρτήθηκε από το ποιος έκανε αίτηση και ποιες ιδιότητες - από αυτά τα άτομα - θα μπορούσαν να «κακομεταχειριστούν» κατά την άσκηση αυτής της θέσης. Η γυναίκα σκούπισε το πρόσωπό της με το χέρι της, αποκαλύπτοντας τα γεμάτα, μακριά σκούρα μαλλιά της. Κρεμάστηκε στους ώμους της. Ήθελε να βάλει τα μαλλιά της τακτοποιημένα και με τα δύο χέρια. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αποφάσισε να το αφήσει να κρεμαστεί λίγο πιο «γεμάτο». Δεν δίσταζε πλέον να κρύψει τη δυσαρέσκειά της από τους ξένους. Επισκεπτόμενος τον παλιό της εργοδότη κάθε τόσο, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ήταν ακόμα δύσκολο να αλλάξει κάτι στην εταιρική κουλτούρα. Ωστόσο, σημείωσε ότι και άλλοι υπάλληλοι είχαν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες. Δεν ήταν απλώς προσωρινή «αναφορά άρρωστου». Μπόρεσε να μάθει από αυτούς πώς είχε διαμορφωθεί το εργασιακό κλίμα κατά τη διάρκεια του αποχαιρετισμού της. Οι ανησυχίες για την «άνιση μεταχείριση» είχαν γίνει γεγονός για εκείνη, γιατί η καταγγελία της ελήφθη υπόψη. Έλαβε απάντηση από τον δήμο: ωστόσο, για εκείνη ήταν ένα θέμα που δεν έπρεπε πλέον να σιωπά. Η αφήγηση της ιστορίας της έδωσε τελικά την ικανοποίηση που ήλπιζε.

„Kobieta uwolniona od stresu byłego pracodawcy”

Mówi się, że kobieta pochodzenia zachodnioeuropejskiego opowiedziała swoje doświadczenia związane ze swoim byłym pracodawcą. Za pośrednictwem władz miejskich otrzymała możliwość podjęcia wolontariatu w jednym z oddziałów detalicznych. Do jej zadań należała logistyka i obsługa sklepu. Od ponad trzech lat każdego dnia pracy z wielkim zaangażowaniem realizuje swoje zadania. Zwykle traktowała tę pracę jako odpowiedzialne zajęcie, choć bez niezbędnej pomocy ze strony współpracowników: ponieważ według niej inni pracownicy nie zawsze zdawali się pracować w zgranym zespole, musiała radzić sobie z dużym obciążeniem pracą. Ludzie tak naprawdę nie chcieli robić nic więcej niż to konieczne i że wysiłek w niektórych „zadaniach” mógł być konieczny ze względu na „brak pomocy”. Często musiała sama „zapełniać” wszystkie wieszaki, przenosić meble i podobne materiały bez transportu, sortować i wyceniać poszczególne elementy oraz „wystawiać” przychodzące zapasy odzieży i gadżetów. Kobieta stwierdziła, że ​​obciążenie pracą tak bardzo wpłynęło na jej życie prywatne, że oficjalną skargę złożyłaby znacznie później. Niesprawiedliwość, którą opisała, dotyczyła „nierównego traktowania”. Jej zdaniem inni mogliby „pozostać na miejscu”, podczas gdy większość zadań wykonywała sama. Według niej szef wymyślił także sposób na zatrudnienie jej do wielu ciężkich prac, co stopniowo powodowało u niej problemy zdrowotne. Ostatecznie chciała skonsultować się z lekarzem, aby dowiedzieć się, co jej dolega. W niektórych przypadkach jej płuca nie były już w stanie wytrzymać „substancji”, które wdychała. Lekarz stwierdził, że była zmuszana do wykonywania czynności nietypowych dla normalnej osoby pod dużą presją zawodową. Potrzebowała trochę odpoczynku przez kilka tygodni. Jej szef wkrótce dowiedział się, że zgłosiła chorobę. Nie minęło dużo czasu, zanim rozpatrzono jej „procedurę reklamacyjną”. Stało się to pod adresem gminy, która miała być odpowiedzialna za ustawę o pracy i pomocy społecznej. Kobieta, która siedziała przy stole i miała na sobie jedną ze swoich ulubionych sukienek, stwierdziła, że ​​nierówne traktowanie pracowników w tej kulturze korporacyjnej nie poprawiło się z biegiem czasu. Chciała dowiedzieć się więcej o tym, jak inni nowi pracownicy doświadczyli tej pracy w taki sam sposób, jak ona. „Podnoszenie” i „przenoszenie” najcięższych pudeł nie było w jej stylu, pomimo wszelkich wysiłków, gdy była zajęta. Druga osoba nigdy nawet nie pomyślała o udzieleniu jej pomocy, mimo że zgłoszono to odpowiednim osobom. Za jej zgodą obciążenie pracą, które opisała, uznaliby za „niezbyt duże”: założono, że żadne meble i inne towary nie mogłyby się same przesunąć. W domu opiekowała się kotem i podobno czekała na mieszkanie socjalne co najmniej osiem lat. Gdyby odmówiła mieszkania (przy drogach spółdzielni), z pewnością dłużej mieszkałaby na ulicy. Znajomy poradził jej, aby zastosowała metodę, która najwyraźniej zadziałała w jej przypadku: oferta mieszkaniowa pojawiła się wtedy jako „szczęśliwy zbieg okoliczności”. Razem z kotem udało jej się ułożyć życie na właściwej drodze. Zdawała sobie sprawę, że problemy w miejscu pracy jej byłego pracodawcy nie dotyczyły tylko niektórych osób. Zależało to od tego, kto aplikował i jakie cechy tych osób mogły zostać „nadużyte” podczas pełnienia tego stanowiska. Kobieta otarła twarz dłonią, odsłaniając bujne, długie, ciemne włosy. Wisiał na jej ramionach. Chciała starannie ułożyć włosy obiema rękami. Podczas zabiegu zdecydowała się pozwolić, aby zwisała nieco „pełniej”. Nie wahała się już ukrywać swojego niezadowolenia przed obcymi. Odwiedzając co jakiś czas swojego byłego pracodawcę, doszła do wniosku, że w kulturze korporacyjnej nadal trudno jest cokolwiek zmienić. Zaznaczyła jednak, że inni pracownicy mieli podobne doświadczenia. Nie chodziło tylko o tymczasowe „zgłoszenie choroby”. Mogła się od nich dowiedzieć, jak rozwinęła się atmosfera w pracy podczas jej pożegnania. Obawy dotyczące „nierównego traktowania” stały się dla niej faktem, ponieważ jej skarga została uwzględniona. Otrzymała odpowiedź z Urzędu Miejskiego: dla niej był to jednak temat, o którym nie należy już milczeć. Opowiedzenie swojej historii ostatecznie dało jej satysfakcję, na którą liczyła.

“Sieviete atbrīvota no bijušā darba devēja stresa”

Rietumeiropas izcelsmes sieviete esot stāstījusi savu pieredzi par savu bijušo darba devēju. Viņai tika dota iespēja ar pašvaldības starpniecību veikt brīvprātīgo darbu kādā no mazumtirdzniecības filiālēm. Viņas pienākumos ietilpa loģistika un palīdzība veikalā. Vairāk nekā trīs gadus viņai katru darba dienu izdevies ar lielu atdevi veikt savus uzdevumus. Viņa darbu parasti izjuta kā atbildīgu darbību, tiesa, bez kolēģu vajadzīgās palīdzības: jo, pēc viņas teiktā, citi darbinieki ne vienmēr šķita strādājuši labā kolektīvā, nācies saskarties ar lielu slodzi. Cilvēki patiesībā negribēja darīt neko vairāk, kā nepieciešams, un, iespējams, vajadzēs piepūlēties dažu “darbu” veikšanai “palīdzības trūkuma” dēļ. Viņai bieži pašai nācās manuāli “piepildīt” visus apģērbu statīvus, pārvietot mēbeles un tamlīdzīgus materiālus bez transporta, šķirot un noteikt preču skaitu, kā arī “parādīt” ienākošos apģērbu un sīkrīku krājumus. Sieviete sacīja, ka darba slodze tik ļoti ietekmējusi viņas privāto dzīvi, ka oficiālu sūdzību viņa būtu iesniegusi tikai daudz vēlāk. Viņas aprakstītā netaisnība bija saistīta ar “nevienlīdzīgu attieksmi”. Viņasprāt, citi varēja “palikt savā vietā”, kamēr lielāko daļu uzdevumu veica pati. Pēc viņas teiktā, viņas priekšnieks arī izdomājis veidu, kā viņu nodarbināt daudziem smagiem darbiem, kas viņai pamazām radīja veselības problēmas. Galu galā viņa vēlējās konsultēties ar savu ārstu, lai noskaidrotu, kas ar viņu bija nepareizi. Dažos gadījumos viņas plaušas vairs nevarēja tikt galā ar "vielām", ko viņa ieelpoja. Viņas ārsts noteica, ka viņa bija spiesta darīt lietas, kas ir neparastas normālam cilvēkam, ja ir liels darba spiediens. Viņai vajadzēja atpūsties dažas nedēļas. Viņas priekšnieks drīz uzzināja, ka viņa ir ziņojusi par slimu. Nepagāja ilgs laiks, līdz viņai tika izskatīta “sūdzību procedūra”. Tas notika tās pašvaldības adresē, kurai bija jāatbild par Darba un sociālās palīdzības likumu. Sieviete, kura sēdēja pie galda un valkāja vienu no savām iecienītākajām kleitām, bija teikusi, ka nevienlīdzīgā attieksme pret darbiniekiem šajā korporatīvajā kultūrā laika gaitā nav uzlabojusies. Viņa vēlējās uzzināt vairāk par to, kā citi jaunie darbinieki ir piedzīvojuši šo darbu tā, kā viņa ir piedzīvojusi. Smagāko kastu 'celšana' un 'pārvietošana' nebija gluži viņas stils, neskatoties uz viņas pūlēm, kad viņa bija aizņemta. Otra persona nekad pat neiedomājās viņai sniegt palīdzību, lai gan par to tika ziņots īstajiem cilvēkiem. Viņas aprakstīto darba slodzi viņi būtu uzskatījuši par “ne tik lielu” viņas piekrišanas dēļ: tika pieņemts, ka visas mēbeles un citas preces nevarēja pārvietoties pašas no sevis. Viņa mājās rūpējās par kaķi un esot gaidījusi sociālo mājokli vismaz astoņus gadus. Ja viņa atteiktos no mājas (pa namu biedrības ceļiem), viņa noteikti būtu ilgāk dzīvojusi uz ielas. Kāda paziņa viņai ieteica izmantot metodi, kas viņas gadījumā acīmredzot darbojās: mājokļa piedāvājums pēc tam nāca kā “laimīga sakritība”. Kopā ar savu kaķi viņa spēja sakārtot savu dzīvi. Viņa atzina, ka viņas bijušā darba devēja problēmas darba vietā skāra ne tikai atsevišķas personas. Tas bija atkarīgs no tā, kurš ir pieteicies un kādas šo cilvēku īpašības var tikt “ļaunprātīgas”, pildot šo amatu. Sieviete ar roku noslaucīja seju, atklājot savus pilnos, garos tumšos matus. Tas karājās pār viņas pleciem. Viņa gribēja ar abām rokām kārtīgi uzvilkt matus. Procedūras laikā viņa nolēma ļaut tai nokarāties nedaudz “pilnīgāk”. Viņa vairs nevilcinājās slēpt savu neapmierinātību no svešiniekiem. Ik pa brīdim apciemojot savu veco darba devēju, viņa secināja, ka joprojām ir grūti kaut ko mainīt korporatīvajā kultūrā. Tomēr viņa norādīja, ka citi darbinieki ir piedzīvojuši līdzīgu pieredzi. Tā nebija tikai īslaicīga “slimības ziņošana”. No tiem viņa varēja uzzināt, kā atvadīšanās laikā izveidojusies darba atmosfēra. Bažas par “nevienlīdzīgu attieksmi” viņai bija kļuvušas par faktu, jo viņas sūdzība tika ņemta vērā. Viņa saņēmusi atbildi no pašvaldības: tomēr viņai tas bijis temats, par kuru klusēt vairs nevajadzētu. Viņas stāsta stāstīšana galu galā sniedza viņai cerēto gandarījumu.

„Жена, освободена от стреса на бившия работодател“

Твърди се, че жена от западноевропейски произход е разказала преживяванията си за бившия си работодател. Тя получи възможност чрез общината да работи като доброволец в един от търговските клонове. Нейните задачи включват логистика и помощ в магазина. Повече от три години тя успява да изпълнява задачите си с голяма отдаденост всеки работен ден. Обикновено преживяваше работата като отговорна дейност, макар и без необходимата помощ от колегите си: тъй като според нея другите служители не винаги изглеждаха да работят в добър екип, тя трябваше да се справя с голямо натоварване. Хората всъщност не искаха да правят нищо повече от необходимото и тези усилия за определени „задачи“ може да са необходими поради „липса на помощ“. Често й се налагаше ръчно да „пълни“ всички рафтове за дрехи, да мести мебели и подобни материали без транспорт, да сортира и ценообразува броя артикули и да „показва“ входящата наличност от дрехи и джаджи. Жената каза, че натоварването дотолкова се е отразило на личния й живот, че е щяла да подаде официална жалба много по-късно. Несправедливостта, която тя описва, се отнася до „неравно третиране“. Според нея другите биха могли да „стоят на място“, докато повечето от задачите се изпълняват сама. Според нея шефът й също е измислил начин да я наеме на много тежки работни места, което постепенно я е докарало до здравословни проблеми. В крайна сметка тя искаше да се консултира с лекаря си, за да разбере какво не е наред с нея. В някои случаи белите й дробове вече не могат да се справят с „веществата“, които вдишва. Нейният лекар установи, че тя е била принудена да прави неща, които са необичайни за нормален човек под тежко работно напрежение. Имаше нужда от почивка за няколко седмици. Шефът й скоро научи, че е съобщила, че е болна. Не след дълго беше обработена нейната „процедура за оплакване“. Това се случи на адреса на общината, която трябваше да отговаря за Закона за труда и социалното подпомагане. Жената - която седеше на масата и носеше една от любимите си рокли - каза, че неравностойното третиране на служителите в тази корпоративна култура не се е подобрило с времето. Тя искаше да разбере повече за това как други нови служители са преживели тази работа по начина, по който тя. „Вдигането“ и „преместването“ на най-тежките кутии не беше точно в нейния стил, въпреки пълните й усилия, когато беше заета. Никога другият човек дори не си е помислял да й окаже помощ, въпреки че това е било докладвано на правилните хора. Описаното от нея работно натоварване би било възприето от тях като „не толкова високо“ поради нейното съгласие: предполагаше се, че всички мебели и други стоки не биха могли да се преместят сами. Тя се грижеше за котка у дома и се казва, че е чакала поне осем години за социални жилища. Ако откаже дом (покрай пътищата на жилищната кооперация), със сигурност щеше да живее по-дълго на улицата. Един познат я посъветва да използва метод, който очевидно проработи в нейния случай: предложението за жилище дойде като „щастлива случайност“. Заедно с котката си тя успя да настрои живота си. Тя призна, че проблемите на работното място на нейния бивш работодател не засягат само определени лица. Зависеше от това кой кандидатства и с кои качества - на тези хора - може да се "злоупотребява" при изпълнение на тази длъжност. Жената избърса лицето си с ръка, разкривайки пълната си дълга тъмна коса. Висеше на раменете й. Искаше да прибере косата си спретнато с две ръце. По време на процедурата тя реши да го остави да виси малко „по-пълно“. Тя вече не се притесняваше да крие недоволството си от непознати. Посещавайки стария си работодател от време на време, тя стигна до извода, че все още е трудно да се промени нещо в рамките на корпоративната култура. Въпреки това тя отбеляза, че други служители са преживели подобни преживявания. Не беше просто временно „докладване за болест“. От тях тя успя да разбере как се е развила работната атмосфера по време на сбогуването. Притесненията за „неравностойно третиране” са станали факт за нея, тъй като жалбата й е взета под внимание. От общината получи отговор: за нея обаче това е тема, която не бива повече да се мълчи. Разказването на нейната история в крайна сметка й донесе удовлетворението, на което се надяваше.

“Žena oslobođena stresa bivšeg poslodavca”

Priča se da je žena zapadnoeuropskog podrijetla ispričala svoja iskustva o svom bivšem poslodavcu. Dobila je priliku preko općine da volonterski radi u jednoj od maloprodajnih poslovnica. Njezini su zadaci uključivali logistiku i pomoć u trgovini. Već više od tri godine svakim radnim danom s velikom predanošću uspijeva izvršavati svoje zadatke. Posao je obično doživljavala kao odgovornu aktivnost, iako bez potrebne pomoći svojih kolega: budući da prema njezinim riječima drugi zaposlenici nisu uvijek radili u dobrom timu, morala se nositi s velikim opterećenjem. Ljudi zapravo nisu željeli učiniti ništa više od potrebnog, a taj napor za određene 'posaoce' mogao bi biti potreban zbog 'nedostatka pomoći'. Često je sama morala ručno 'puniti' sve police s odjećom, premještati namještaj i slične materijale bez prijevoza, sortirati i određivati ​​cijene po broju artikala te 'izlagati' pristigle zalihe odjeće i gadgeta. Žena je rekla da je opterećenje toliko utjecalo na njezin privatni život da bi službenu žalbu podnijela tek mnogo kasnije. Nepravda koju je opisala odnosila se na 'nejednak tretman'. Prema njezinu mišljenju, drugi su mogli 'ostati' dok je većinu zadataka obavljala sama. Prema njezinim riječima, njezin je šef smislio i način kako je zaposliti na mnoge teške poslove, zbog čega su postupno patili od zdravstvenih problema. Na kraju se htjela posavjetovati sa svojim liječnikom kako bi otkrila što nije u redu s njom. U nekim slučajevima njezina pluća više nisu mogla podnijeti 'tvari' koje je udisala. Njezin je liječnik utvrdio da je bila prisiljena raditi stvari koje su neuobičajene za normalnu osobu pod teškim radnim pritiskom. Trebao joj je odmor nekoliko tjedana. Njezin je šef ubrzo saznao da je prijavila da je bolesna. Nije trebalo dugo prije nego što je obradila svoj 'pritužbeni postupak'. To se dogodilo na adresi općine koja je trebala biti nadležna za Zakon o radu i socijalnoj pomoći. Žena - koja je sjedila za stolom i nosila jednu od svojih omiljenih haljina - rekla je da se nejednako postupanje prema zaposlenicima unutar ove korporativne kulture nije popravilo s vremenom. Željela je saznati više o tome kako su drugi novi zaposlenici doživjeli ovaj posao na način na koji je ona doživjela. 'Podizati' i 'micati' najteže kutije nije bio baš njezin stil, unatoč punom trudu kad je bila zaposlena. Druga osoba nikada nije ni pomislila pružiti joj bilo kakvu pomoć, iako je to prijavljeno pravim ljudima. Opterećenje koje je opisala oni bi smatrali 'ne tako velikim' zbog njezinog slaganja: pretpostavljeno je da se sav namještaj i druga roba nisu mogli sami pomaknuti. Kod kuće je čuvala mačku, a kažu da je na socijalni stan čekala najmanje osam godina. Da je odbila dom (uz prometnice stambene zajednice), sigurno bi duže živjela na ulici. Poznanik ju je savjetovao da se posluži metodom koja je očito upalila u njezinu slučaju: ponuda stana tada je došla kao 'sretna slučajnost'. Zajedno sa svojom mačkom uspjela je dovesti svoj život na pravi put. Shvatila je da problemi njezinog bivšeg poslodavca na radnom mjestu nisu utjecali samo na određene pojedince. Ovisilo je o tome tko se prijavljuje i koje se kvalitete - tih ljudi - mogu 'zlouporabiti' tijekom obavljanja te funkcije. Žena je obrisala lice rukom, otkrivajući svoju punu, dugu tamnu kosu. Visio joj je preko ramena. Htjela je objema rukama uredno podići kosu. Tijekom postupka odlučila ga je pustiti da visi malo 'punije'. Više se nije ustručavala skrivati ​​svoje nezadovoljstvo od stranaca. Obilazeći povremeno svog starog poslodavca, došla je do zaključka da je još uvijek teško bilo što promijeniti unutar korporativne kulture. No, napomenula je da su i drugi zaposlenici doživjeli slična iskustva. Nije to bila samo privremena 'prijava da sam bolestan'. Od njih je uspjela doznati kako se razvijala radna atmosfera tijekom njezina rastanka. Zabrinutost oko 'nejednakog tretmana' za nju je postala činjenica jer je njezina pritužba uzeta u razmatranje. Iz općine je dobila odgovor: međutim, za nju je to tema o kojoj se više ne smije šutjeti. Ispričavanje njezine priče naposljetku joj je pružilo zadovoljstvo kojem se nadala.

„Nő megszabadult a volt munkáltatói stressztől”

Állítólag egy nyugat-európai származású nő mesélte el tapasztalatait volt munkaadójáról. Lehetőséget kapott az önkormányzaton keresztül, hogy az egyik kiskereskedelmi fiókban végezzen önkéntes munkát. Feladatai közé tartozott a logisztika és a bolti segítségnyújtás. Több mint három éve minden munkanapon nagy odaadással tudja ellátni feladatait. A munkát általában felelősségteljes tevékenységként élte meg, igaz, kollégái segítsége nélkül: mivel elmondása szerint a többi alkalmazott nem mindig jó csapatban dolgozott, nagy leterheltséggel kellett megküzdenie. Az emberek valójában nem akartak a szükségesnél többet tenni, és bizonyos „munkák” elvégzésére a „segítséghiány” miatt lehet szükség. Gyakran saját kezűleg kellett „megtöltenie” az összes ruhaállványt, szállítás nélkül mozgatnia bútorokat és hasonló anyagokat, válogatni és beárazni a darabszámot, valamint „megjeleníteni” a beérkező ruha- és kütyükészletet. A nő elmondta, hogy a leterheltség annyira kihatott a magánéletére, hogy csak jóval később tett volna hivatalos feljelentést. Az általa leírt igazságtalanság az „egyenlőtlen bánásmóddal” kapcsolatos. Véleménye szerint mások „helyben maradhattak”, miközben a feladatok nagy részét ő maga végezte el. Elmondása szerint főnöke azt is kitalálta, hogy sok nehéz munkára alkalmazza, amitől fokozatosan egészségügyi problémákkal küzdött. Végül konzultálni akart orvosával, hogy megtudja, mi a baja. Egyes esetekben a tüdeje már nem tudta kezelni a belélegzett „anyagokat”. Orvosa megállapította, hogy olyan dolgokat kellett megtennie, amelyek szokatlanok egy normál ember számára nagy munkaterhelés alatt. Néhány hétig pihenésre volt szüksége. A főnöke hamarosan megtudta, hogy beteget jelentett. Nem telt bele sok idő, mire feldolgozták a „panaszeljárást”. Ez a munkaügyi és szociális segélyezési törvényért felelős önkormányzat címén történt. A nő – aki az asztalnál ült, és egyik kedvenc ruháját viselte – azt mondta, hogy az alkalmazottakkal szembeni egyenlőtlen bánásmód ebben a vállalati kultúrában nem javult az idők során. Szeretett volna többet megtudni arról, hogy más új alkalmazottak hogyan élték meg ezt a munkát úgy, ahogy ő. A legnehezebb dobozok 'emelése' és 'mozgatása' nem éppen az ő stílusa volt, annak ellenére, hogy elfoglaltságában minden erőfeszítést megtett. A másik személynek eszébe sem jutott, hogy bármiféle segítséget nyújtson neki, pedig ezt a megfelelő embereknek jelezték. Az általa leírt munkaterhelést beleegyezése miatt „nem olyan nagynak” látták volna: azt feltételezték, hogy minden bútor és egyéb áru nem mozdulhatott el magától. Egy macskát gondozott otthon, és állítólag legalább nyolc évet várt a szociális lakhatásra. Ha megtagadja az otthont (a lakásszövetkezet útjai mentén), biztosan tovább élt volna az utcán. Egy ismerőse azt tanácsolta neki, hogy alkalmazzon egy olyan módszert, amely láthatóan bevált az ő esetében: a lakásajánlat aztán „szerencsés véletlenként” érkezett. A macskájával együtt rendbe tudta hozni az életét. Felismerte, hogy korábbi munkáltatója munkahelyi problémái nem csak bizonyos személyeket érintettek. Attól függött, hogy ki jelentkezett, és ezeknek az embereknek mely tulajdonságaival lehetett „visszaélni” a pozíció betöltése során. A nő megtörölte az arcát a kezével, felfedve telt, hosszú, sötét haját. A válla fölött lógott. Mindkét kezével szépen fel akarta húzni a haját. Az eljárás során úgy döntött, hagyja, hogy egy kicsit „telítettebben” lógjon. Többé nem habozott elrejteni elégedetlenségét idegenek elől. Időnként meglátogatva régi munkaadóját, arra a következtetésre jutott, hogy a vállalati kultúrán belül még mindig nehéz bármin változtatni. Megjegyezte azonban, hogy más alkalmazottak is tapasztaltak hasonló tapasztalatokat. Nem csak átmeneti „betegjelentésről” volt szó. Tőlük megtudhatta, hogyan alakult a munkahelyi légkör búcsúja során. Az „egyenlőtlen bánásmód” miatti aggodalmak tényté váltak számára, mert panaszát figyelembe vették. Választ kapott az önkormányzattól: számára azonban ez olyan téma, amelyről nem szabad tovább hallgatni. Történetének elmesélése végül megadta neki a remélt elégedettséget.

„Femeie eliberată de stresul fostului angajator”

Se spune că o femeie de origine vest-europeană și-a povestit experiențele despre fostul ei angajator. Prin intermediul municipalității i s-a oferit oportunitatea de a face voluntariat într-una dintre sucursalele de retail. Sarcinile ei au inclus logistică și asistență în magazin. De mai bine de trei ani, ea a reușit să-și îndeplinească sarcinile cu mare dăruire în fiecare zi de lucru. De obicei, a trăit munca ca pe o activitate responsabilă, deși fără ajutorul necesar din partea colegilor săi: pentru că, potrivit ei, alți angajați nu păreau să lucreze întotdeauna într-o echipă bună, a trebuit să facă față unui volum mare de muncă. Oamenii de fapt nu doreau să facă nimic mai mult decât era necesar și acel efort pentru anumite „treburi” ar putea fi necesar din cauza „lipsei de asistență”. Ea trebuia adesea să „umple” manual toate rafturile de îmbrăcăminte, să mute mobila și materiale similare fără transport, să sorteze și să prețeze numărul de articole și să „afișeze” stocul de îmbrăcăminte și gadgeturi primite. Femeia a spus că volumul de muncă a avut un astfel de impact asupra vieții ei private, încât nu ar fi depus o plângere oficială decât mult mai târziu. Nedreptatea pe care a descris-o se referea la „tratament inegal”. În opinia ei, alții puteau „rămîne pe loc”, în timp ce majoritatea sarcinilor erau îndeplinite de ea însăși. Potrivit acesteia, șeful ei a conceput și o modalitate de a o angaja pentru multe locuri de muncă grele, ceea ce a făcut-o treptat să sufere de probleme de sănătate. În cele din urmă, a vrut să-și consulte medicul pentru a afla ce este în neregulă cu ea. În unele cazuri, plămânii ei nu au mai putut face față „substanțelor” pe care le-a inhalat. Medicul ei a stabilit că a fost forțată să facă lucruri neobișnuite pentru o persoană normală, aflată sub presiune grea de muncă. Avea nevoie de odihnă câteva săptămâni. Șeful ei a aflat în curând că s-a raportat bolnav. Nu a durat mult până când i-a fost procesată „procedura de reclamație”. Acest lucru s-a întâmplat la adresa primăriei care trebuia să fie responsabilă de Legea muncii și asistenței sociale. Femeia - care stătea la masă și purta una dintre rochiile ei preferate - spusese că tratamentul inegal al angajaților în cadrul acestei culturi corporative nu s-a îmbunătățit de-a lungul timpului. Ea a vrut să afle mai multe despre modul în care alți angajați noi au experimentat această muncă așa cum a experimentat ea. „Ridicarea” și „deplasarea” celor mai grele cutii nu era tocmai stilul ei, în ciuda eforturilor ei depline când era ocupată. Niciodată cealaltă persoană nu s-a gândit să-i ofere vreo asistență, chiar dacă acest lucru a fost raportat persoanelor potrivite. Volumul de muncă descris de ea ar fi fost văzut de ei ca „nu atât de mare” din cauza acordului ei: se presupunea că toate mobilierul și alte bunuri nu s-ar fi putut deplasa de la sine. A avut grijă de o pisică acasă și se spune că a așteptat cel puțin opt ani pentru locuințe sociale. Dacă ar fi refuzat o locuință (de-a lungul drumurilor asociației locative), cu siguranță ar fi locuit mai mult pe stradă. O cunoştinţă a sfătuit-o să folosească o metodă care se pare că a funcţionat în cazul ei: oferta de locuinţe a venit apoi ca o „coincidenţă norocoasă”. Împreună cu pisica ei a reușit să-și pună viața pe drumul cel bun. Ea a recunoscut că problemele fostului ei angajator la locul de muncă nu au afectat doar anumite persoane. Depindea cine a aplicat și ce calități - dintre acești oameni - ar putea fi „abuzate” în timpul exercitării acestei poziții. Femeia și-a șters fața cu mâna, dezvăluindu-și părul plin și lung și închis. Atârna peste umerii ei. Voia să-și întindă părul cu ambele mâini. În timpul procedurii, ea a decis să-l lase să atârne puțin „mai plin”. Nu a mai ezitat să-și ascundă nemulțumirea de străini. Vizitând din când în când vechiul ei angajator, ea a ajuns la concluzia că era încă dificil să schimbe ceva în cultura corporativă. Cu toate acestea, ea a menționat că alți angajați au experimentat experiențe similare. Nu a fost doar o „raportare temporară a bolnavilor”. Ea a putut afla de la ei cum s-a dezvoltat atmosfera de lucru în timpul rămas-bunului. Preocupările cu privire la „tratamentul inegal” au devenit un fapt pentru ea, deoarece plângerea ei a fost luată în considerare. Ea a primit un răspuns de la primărie: totuși, pentru ea a fost un subiect care nu trebuie să mai tacă. Să-i spună povestea, în cele din urmă, i-a oferit satisfacția pe care o spera.

"Žena osvobozená od stresu bývalého zaměstnavatele"

Žena západoevropského původu prý vyprávěla své zážitky o svém bývalém zaměstnavateli. Prostřednictvím magistrátu dostala příležitost vykonávat dobrovolnickou činnost v jedné z maloobchodních poboček. Mezi její úkoly patřila logistika a pomoc v obchodě. Již více než tři roky se jí daří plnit své úkoly s velkým nasazením každý pracovní den. Práci většinou prožívala jako zodpovědnou činnost, i když bez potřebné pomoci kolegů: protože podle ní ostatní zaměstnanci ne vždy pracovali v dobrém kolektivu, musela se potýkat s vysokou zátěží. Lidé ve skutečnosti nechtěli dělat nic víc, než je nutné, a toto úsilí pro určité „práce“ mohlo být nutné kvůli „nedostatku pomoci“. Často musela sama ručně ‚naplnit‘ všechny regály s oblečením, bez dopravy stěhovat nábytek a podobné materiály, třídit a oceňovat počet kusů a ‚vystavovat‘ došlé zásoby oblečení a pomůcek. Žena uvedla, že pracovní vytížení mělo takový dopad na její soukromý život, že by oficiální stížnost podala až mnohem později. Nespravedlnost, kterou popsala, se týkala „nerovného zacházení“. Podle jejího názoru mohli ostatní „zůstat na místě“, zatímco většinu úkolů prováděla sama. Její šéf podle ní také vymyslel způsob, jak ji zaměstnat mnoha těžkými pracemi, kvůli kterým postupně trpěla zdravotními problémy. Nakonec se chtěla poradit se svým lékařem, aby zjistila, co s ní je. V některých případech její plíce už nezvládaly ‚látky‘, které vdechovala. Její lékař zjistil, že byla nucena dělat věci, které byly pro normálního člověka pod velkým pracovním tlakem neobvyklé. Potřebovala si na pár týdnů odpočinout. Její šéf se brzy dozvěděl, že ohlásila nemoc. Netrvalo dlouho a nechala zpracovat své „reklamační řízení“. Stalo se tak na adrese obce, která měla být odpovědná za zákon o práci a sociální pomoci. Žena, která seděla u stolu a měla na sobě jedny ze svých oblíbených šatů, řekla, že nerovné zacházení se zaměstnanci v rámci této firemní kultury se časem nezlepšilo. Chtěla se dozvědět více o tom, jak ostatní noví zaměstnanci prožívali tuto práci stejně jako ona. „Zvedání“ a „přesouvání“ nejtěžších krabic nebyl zrovna její styl, navzdory jejímu plnému úsilí, když byla zaneprázdněná. Nikdy druhého ani nenapadlo poskytnout jí nějakou pomoc, i když to bylo oznámeno správným lidem. Pracovní vytížení, které popsala, by považovali za „ne tak vysoké“ kvůli jejímu souhlasu: předpokládalo se, že veškerý nábytek a další zboží se nemohlo přesunout samo. Doma se starala o kočku a na sociální bydlení prý čekala minimálně osm let. Pokud by odmítla bydlení (podél cest bytového družstva), určitě by žila na ulici déle. Známý jí poradil, aby použila metodu, která v jejím případě zřejmě fungovala: nabídka bydlení pak přišla jako ‚šťastná náhoda‘. Spolu se svou kočkou se jí podařilo uvést svůj život na správnou cestu. Uvědomila si, že problémy jejího bývalého zaměstnavatele na pracovišti se netýkají jen určitých jedinců. Záleželo na tom, kdo se přihlásil a jaké vlastnosti – těchto lidí – bylo možné při výkonu této funkce ‚zneužít‘. Žena si otřela obličej rukou a odhalila své plné dlouhé tmavé vlasy. Visel jí přes ramena. Chtěla si vlasy úhledně upravit oběma rukama. Během procedury se rozhodla, že ho nechá viset trochu „plněji“. Před cizími lidmi už neváhala skrývat svou nespokojenost. Každou chvíli navštěvovala svého starého zaměstnavatele a došla k závěru, že v rámci firemní kultury je stále těžké něco změnit. Poznamenala však, že podobné zkušenosti zažili i další zaměstnanci. Nebylo to jen dočasné „nahlášení nemoci“. Mohla z nich zjistit, jak se při jejím loučení vyvíjela pracovní atmosféra. Obavy z „nerovného zacházení“ se pro ni staly skutečností, protože její stížnost byla vzata v úvahu. Od magistrátu se jí dostalo odpovědi: pro ni to však bylo téma, které by už nemělo mlčet. Vyprávění jejího příběhu jí nakonec poskytlo uspokojení, ve které doufala.

"Žena oslobodená od stresu bývalého zamestnávateľa"

Žena západoeurópskeho pôvodu vraj rozprávala svoje zážitky o svojom bývalom zamestnávateľovi. Prostredníctvom samosprávy dostala možnosť vykonávať dobrovoľnícku prácu v jednej z maloobchodných pobočiek. Medzi jej úlohy patrila logistika a asistencia v obchode. Už viac ako tri roky sa jej každý pracovný deň darí plniť úlohy s veľkým nasadením. Prácu väčšinou vnímala ako zodpovednú činnosť, aj keď bez potrebnej pomoci kolegov: pretože podľa nej ostatní zamestnanci nepracovali vždy v dobrom kolektíve, musela sa potýkať s vysokou záťažou. Ľudia v skutočnosti nechceli robiť nič viac, ako je nevyhnutné, a toto úsilie na určité „úlohy“ mohlo byť potrebné kvôli „nedostatku pomoci“. Často musela sama ručne „napĺňať“ všetky regály s oblečením, presúvať nábytok a podobné materiály bez dopravy, triediť a oceňovať počet kusov a „vystavovať“ prichádzajúce zásoby oblečenia a pomôcok. Žena uviedla, že pracovné vyťaženie malo taký vplyv na jej súkromný život, že oficiálnu sťažnosť by podala až oveľa neskôr. Nespravodlivosť, ktorú opísala, sa týkala „nerovnakého zaobchádzania“. Podľa jej názoru ostatní mohli „zostať na mieste“, kým väčšinu úloh vykonávala sama. Podľa jej slov jej šéf vymyslel aj spôsob, ako ju zamestnať na mnohé ťažké práce, z ktorých postupne trpela zdravotnými problémami. Nakoniec sa chcela poradiť so svojím lekárom, aby zistila, čo jej je. V niektorých prípadoch jej pľúca už nezvládali „látky“, ktoré vdychovala. Jej lekár zistil, že bola nútená robiť veci, ktoré boli pre normálneho človeka pod veľkým pracovným tlakom nezvyčajné. Potrebovala si na pár týždňov oddýchnuť. Jej šéf sa čoskoro dozvedel, že hlásila, že je chorá. Netrvalo dlho a nechala spracovať svoj „reklamačný poriadok“. Stalo sa tak na adrese obce, ktorá mala byť zodpovedná za zákon o práci a sociálnej pomoci. Žena, ktorá sedela pri stole a mala na sebe jedny zo svojich obľúbených šiat, povedala, že nerovnaké zaobchádzanie so zamestnancami v rámci tejto firemnej kultúry sa časom nezlepšilo. Chcela sa dozvedieť viac o tom, ako iní noví zamestnanci prežívali túto prácu tak, ako ona. „Zdvíhanie“ a „premiestňovanie“ najťažších škatúľ nebolo práve jej štýlom, napriek tomu, že sa naplno snažila, keď bola zaneprázdnená. Tú druhú osobu nikdy ani nenapadlo poskytnúť jej pomoc, aj keď to bolo oznámené tým správnym ľuďom. Pracovné vyťaženie, ktoré opísala, by považovali za „nie také vysoké“ na základe jej súhlasu: predpokladalo sa, že všetok nábytok a iný tovar by sa nemohli presunúť sami. Doma sa starala o mačku a na sociálne bývanie vraj čakala najmenej osem rokov. Ak by odmietla domov (pri cestách bytového družstva), určite by bývala na ulici dlhšie. Známy jej poradil, aby použila metódu, ktorá v jej prípade zjavne fungovala: ponuka bývania potom prišla ako „šťastná náhoda“. Spolu so svojou mačkou dokázala dať svoj život do poriadku. Uvedomila si, že problémy jej bývalého zamestnávateľa na pracovisku sa netýkali len určitých jednotlivcov. Záležalo na tom, kto sa prihlásil a ktoré vlastnosti – týchto ľudí – bolo možné pri výkone tejto funkcie „zneužiť“. Žena si utrela tvár rukou a odhalila jej plné dlhé tmavé vlasy. Visel jej cez plece. Oboma rukami si chcela úhľadne upraviť vlasy. Počas procedúry sa rozhodla, že ho nechá visieť trochu „plnšie“. Svoju nespokojnosť už neváhala skrývať pred cudzími ľuďmi. Každou chvíľou navštevovaním svojho starého zamestnávateľa prišla na to, že v rámci firemnej kultúry je stále ťažké niečo zmeniť. Poznamenala však, že podobné skúsenosti zažili aj iní zamestnanci. Nebolo to len dočasné „nahlásenie chorého“. Z nich mohla zistiť, ako sa počas jej rozlúčky vyvinula pracovná atmosféra. Obavy z „nerovnakého zaobchádzania“ sa pre ňu stali skutočnosťou, pretože jej sťažnosť bola braná do úvahy. Z magistrátu dostala odpoveď: pre ňu to však bola téma, ktorá by už nemala mlčať. Rozprávanie jej príbehu jej nakoniec poskytlo uspokojenie, v ktoré dúfala.

“Ženska osvobojena stresa bivšega delodajalca”

Ženska zahodnoevropskega rodu naj bi povedala svoje izkušnje o svojem nekdanjem delodajalcu. Preko občine je dobila priložnost za prostovoljno delo v eni od maloprodajnih poslovalnic. Njene naloge so vključevale logistiko in pomoč pri trgovini. Več kot tri leta ji uspeva vsak delovni dan z veliko predanostjo opravljati svoje naloge. Delo je običajno doživljala kot odgovorno dejavnost, čeprav brez potrebne pomoči sodelavcev: ker po njenih besedah ​​drugi zaposleni niso vedno delovali v dobri ekipi, se je morala soočati z veliko obremenitvijo. Ljudje pravzaprav niso želeli narediti ničesar več, kot je bilo potrebno in da bi bil trud za nekatera 'opravka' morda potreben zaradi 'pomanjkanja pomoči'. Pogosto je morala sama ročno 'napolniti' vse police z oblačili, brez transporta prestavljati pohištvo in podobne materiale, sortirati in ceniti število artiklov ter 'razstavljati' prihajajočo zalogo oblačil in pripomočkov. Ženska je povedala, da je delovna obremenitev tako vplivala na njeno zasebno življenje, da bi uradno pritožbo vložila šele veliko pozneje. Krivica, ki jo je opisala, se je nanašala na „neenako obravnavo“. Po njenem mnenju bi drugi lahko 'ostali', večino nalog pa je opravila sama. Po njenih besedah ​​se je njen šef domislil tudi načina, kako jo zaposliti za številna težka dela, zaradi česar so se postopoma začela pojavljati zdravstvene težave. Nazadnje se je želela posvetovati s svojim zdravnikom, da bi ugotovila, kaj je narobe z njo. V nekaterih primerih njena pljuča niso mogla več prenašati 'snovi', ki jih je vdihnila. Njen zdravnik je ugotovil, da je bila prisiljena delati stvari, ki so neobičajne za normalnega človeka pod velikim delovnim pritiskom. Potrebovala je nekaj tednov počitka. Njen šef je kmalu izvedel, da je prijavila bolezen. Ni trajalo dolgo, preden je obravnavala njen "pritožbeni postopek". To se je zgodilo na naslovu občine, ki naj bi bila pristojna za zakon o delu in socialnem varstvu. Ženska - ki je sedela za mizo in nosila eno svojih najljubših oblek - je rekla, da se neenako obravnavanje zaposlenih znotraj te korporativne kulture sčasoma ni izboljšalo. Želela je izvedeti več o tem, kako so drugi novi zaposleni doživljali to delo tako kot ona. 'Dvigovanje' in 'premikanje' najtežjih škatel ni bilo ravno v njenem slogu, kljub polnemu trudu, ko je bila zaposlena. Druga oseba ni nikoli niti pomislila, da bi ji nudila kakršno koli pomoč, čeprav je bila o tem obveščena pravim ljudem. Delovna obremenitev, ki jo je opisala, bi se jim zaradi njenega strinjanja zdela "ni tako visoka": domnevalo se je, da se vse pohištvo in drugo blago ne bi moglo premakniti samo od sebe. Doma je skrbela za mačko, na socialno stanovanje pa naj bi čakala vsaj osem let. Če bi zavrnila dom (ob cestah stanovanjske skupnosti), bi zagotovo dlje živela na ulici. Znanec ji je svetoval metodo, ki je v njenem primeru očitno delovala: stanovanjska ponudba je nato prišla kot 'srečno naključje'. Skupaj s svojo mačko ji je uspelo spraviti življenje na pravo pot. Spoznala je, da težave njenega nekdanjega delodajalca na delovnem mestu niso prizadele le določenih posameznikov. Odvisno od tega, kdo se je prijavil in katere lastnosti - teh ljudi - bi lahko 'zlorabili' pri opravljanju tega položaja. Ženska si je z roko obrisala obraz in razkrila polne dolge temne lase. Viselo ji je čez ramena. Z obema rokama si je želela lepo spraviti lase. Med postopkom se je odločila, da ga bo pustila nekoliko 'bolj polnega'. Svojega nezadovoljstva se ni več obotavljala skrivati ​​pred tujci. Z vsake toliko obiski starega delodajalca je prišla do zaključka, da je znotraj korporativne kulture še težko karkoli spremeniti. Opozorila pa je, da imajo podobne izkušnje tudi drugi zaposleni. Ni šlo samo za začasno 'prijavo o bolezni'. Od njih je lahko izvedela, kako se je razvilo delovno vzdušje ob njenem slovesu. Pomisleki o 'neenakem obravnavanju' so zanjo postali dejstvo, saj so njeno pritožbo upoštevali. Z občine je prejela odgovor: a zanjo je to tema, o kateri ne sme več molčati. Pripovedovanje njene zgodbe ji je na koncu dalo zadovoljstvo, ki ga je upala.